“Υπάρχει κάτι πολύ ιδιαίτερο στην Παιδική Χαρά των Νεκρών Παιδιών και αυτό δεν είναι μόνο τα νεκρά παιδιά που την επισκέπτονται σε καθημερινή βάση. Αυτό που την κάνει μοναδική ίσως στον κόσμο είναι πως είναι χτισμένη στη μέση ενός νεκροταφείου”.
Όσοι έχουν περάσει έξω από παιδικές χαρές το βράδυ και βλέπουν τις κούνιες να λικνίζονται μόνες τους από τις απαλές ριπές του αέρα, έχουν νιώσει ένα βαθύ αίσθημα ανατριχίλας να διαπερνά τη ραχοκοκαλιά τους και να κάνει τις τρίχες τους να ορθώνονται. Είναι αυτό το κομμάτι του μυαλού τους, επηρεασμένο από τις ταινίες και τα βιβλία τρόμου, που δεν νομίζει ότι είναι ο αέρας αυτός που σπρώχνει τις κούνιες αλλά κάποια αόρατα παιδιά που έχουν βγει για μεταμεσονύχτιο αιώνιο παιχνίδι. Αν τώρα βρεθεί κανείς στην Παιδική Χαρά των Νεκρών Παιδιών στο Huntsville της Αλαμπάμα, θα έχει έναν παραπάνω λόγο να είναι σίγουρος ότι πράγματι, δεν υπάρχει κανένας φυσικός νόμος να εξηγεί το βραδινό λίκνισμα των κούνιων.
Υπάρχει κάτι πολύ ιδιαίτερο στην Παιδική Χαρά των Νεκρών Παιδιών και αυτό δεν είναι μόνο τα νεκρά παιδιά που την επισκέπτονται σε καθημερινή βάση. Αυτό που την κάνει μοναδική ίσως στον κόσμο είναι πως είναι χτισμένη στη μέση ενός νεκροταφείου.
“Τα νεκρά παιδιά την επισκέπτονται τακτικά…”
Πρέπει να διευκρινιστεί ότι η παιδική χαρά δεν προϋπήρχε του νεκροταφείου, οπότε έβαλλαν τάφους γύρω της, αλλά χτίστηκε παράλληλα με αυτό. Μπορούμε μόνο να φανταστούμε τι συνέβαινε στο μυαλό των αρχιτεκτόνων όταν έπαιρναν μια τόσο μακάβρια και ασυνήθιστη απόφαση. Ίσως τα παιδιά να ήταν ακόμα πολύ μικρά για να πρέπει να επηρεάζονται τον πόνο των μεγαλύτερων, οπότε οι γονείς τους προτιμούσαν να τα αφήνουν να παίζουν ξέγνοιαστα στην παιδική χαρά παρά να τα παίρνουν μαζί τους και να τους βλέπουν να θρηνούν πάνω από τα μνήματα. Ίσως πάλι τα παιδιά να μην μπορούσαν να χωρέσουν ακόμα την ιδέα του θανάτου στο μυαλό τους οπότε αντί να τρέχουν πάνω από τους τάφους γιατί βαριόντουσαν να κάθονται βουβά δίπλα στους θλιμμένους γονείς τους, αδυνατώντας να συλλάβουν την έννοια της απώλειας, οι αρχιτέκτονες του νεκροταφείου Maple Hill τους έφτιαξαν ένα χώρο παιχνιδιού. Ίσως απλά να ήταν ένα μακάβριο αστείο που δεν έχει κάποια πολύ λογική εξήγηση.
Πέρα από τη λεπτομέρεια πως όταν κάνει κανείς κούνια βλέπει τους τάφους να απλώνονται τριγύρω, η Παιδική Χαρά των Νεκρών Παιδιών δεν έχει να ζηλέψει πολλά πράγματα από όλες τις άλλες που είναι χτισμένες σε λιγότερο ανατριχιαστικά μέρη. Έχει τσουλήθρα, πλατφόρμα αναρρίχησης, και φυσικά, το αγαπημένο όλων, κούνιες. Αν παρέλειπε κανείς τον περιβάλλοντα χώρο, όλα θα ήταν φυσιολογικά.
Το πάρκο είναι εξαιρετικά δημοφιλές όχι τόσο μεταξύ των ζωντανών παιδιών, αλλά κυρίως αυτών που έχουν πεθάνει αιώνες τώρα. Εξάλλου, μπορεί να είναι νεκρά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν χάσει την όρεξή τους για παιχνίδι. Η αιωνιότητα πρέπει να είναι πολύ βαρετή αν είσαι παιδί και δεν έχεις κάποιο μέρος να παίξεις.
Κάθε βράδυ, όταν οι τελευταίοι επισκέπτες φεύγουν και το σκοτάδι απλώνεται πάνω από το νεκροταφείο Maple Hill, η διασκέδαση ξεκινά. Τα πνεύματα παιδιών που πέθαναν από την Ισπανική Γρίπη σχεδόν εκατό χρόνια πριν και από άλλα ατυχήματα ή ασθένειες, βγαίνουν χαρούμενα από τις σκιές που κρύβονται τη μέρα και μαζεύονται στην παιδική χαρά για ένα ξέφρενο βράδυ, γεμάτο ασταμάτητο παιχνίδι, μακριά από τα αυστηρά βλέμματα των ενηλίκων. Τη νύχτα, τα νεκρά παιδιά μπορούν να ξανανιώσουν ζωντανά.
“Το πάρκο είναι δημοφιλές μεταξύ
νεκρών παιδιών”
Αν είναι αρκετά τολμηρός κανείς για να παρευρεθεί στο παιχνίδι των ψυχών μεταξύ 10 μ.μ. και 3 π.μ., θα δει τις κούνιες να κουνιούνται τρελά μια απάνεμη νύχτα, σκιές να τρέχουν στην παιδική χαρά και σκόνη να σηκώνεται απότομα, σαν κάποιος να είχε χοροπηδήσει. Θα ακούσει τα ανέμελα γέλια τους, και ίσως τις διαφωνίες τους όταν τσακώνονται ποιος θα κατέβει πρώτος από την τσουλήθρα. Αν μάλιστα αποφασίσει κανείς να απαθανατίσει την παράδοξη αυτή παιδική χαρά δεν θα πρέπει να εκπλαγεί αν κοιτώντας τη φωτογραφία δει μικρές λευκές σφαίρες να αιωρούνται εκεί που κανονικά δεν υπήρχε τίποτα.
Όπως θα περίμενε κανείς, ένα τόσο weird μέρος έχει αποτελέσει το επίκεντρο αστικών μύθων και μεταφυσικών ερευνών. Σύμφωνα με τον γνωστότερο μύθο, το 1960 περίπου πολλά παιδιά χάθηκαν μαζικά από το Huntsville και όταν βρέθηκαν ήταν νεκρά και παρατημένα στην Παιδική Χαρά των Νεκρών Παιδιών. Φυσικά, δεν υπάρχουν αρχεία της αστυνομίας που να επιβεβαιώνουν ένα τέτοιο συμβάν.
Θα περίμενε κανείς πως οι κάτοικοι της περιοχής θα απέφευγαν ένα τέτοιο μέρος και δεν θα ήθελαν να ξέρουν ότι όταν τα παιδιά τους πάνε να παίξουν πάνε στην παιδική χαρά του νεκροταφείου, με τα νεκρά παιδιά να τα κοιτούν ανυπόμονα, περιμένοντας το σκοτάδι να πέσει ώστε να μπορέσουν να παίξουν και αυτά με τη σειρά τους. Στην πραγματικότητα όμως, ισχύει το αντίθετο.
Το 2007 λόγω έλλειψης χώρου στο νεκροταφείο και της παλαιότητας των εγκαταστάσεων, αποφασίστηκε να γκρεμίσουν την Παιδική Χαρά των Νεκρών Παιδιών και στη θέση της να βάλλουν και άλλους τάφους. Η αντίδραση των κατοίκων που μάλλον δεν ήθελαν να στεναχωρήσουν-εξαγριώσουν τα νεκρά παιδιά, ήταν τόσο έντονη που εν τέλει πάγωσε την απόφαση των αρμόδιων αρχών. Μάλιστα, νέα παιχνίδια εγκαταστάθηκαν στη θέση των παλιών. Μπορούμε μόνο να φανταστούμε τα χαμόγελα και τις κραυγές ενθουσιασμού των νεκρών παιδιών όταν είδαν τις νέες εγκαταστάσεις.
Διαβάστε στον παρακάτω σύνδεσμο ένα άρθρο από την Αγγελική Παπανικήτα για την:
Η πιο στοιχειωμένη παιδική χαρά.
…………………..
Γίνετε μέλος της ομάδας μας “Βιβλίων Ορίζοντες” στο facebook πατώντας το παρακάτω σύνδεσμο
Επιμέλεια άρθρου : Καλλιόπη Γιακουμή
678
124
20