"Στην πΈνα": ΔΙΑΖΥΓΙΟ; ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΣΚΕΦΤΟΥΜΕ; .. ΓΡΑΦΕΙ Η ΙΩΑΝΝΑ ΖΑΧΑΡΙΑΔΟΥ

Στην πΈνα” ✒️✒️

“ΔΙΑΖΥΓΙΟ; ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΣΚΕΦΤΟΥΜΕ;”

Γράφει η ΙΩΑΝΝΑ ΖΑΧΑΡΙΑΔΟΥ

Τζόαν Τζόαν (Joanna George Zaxariadou)

Διαζύγιο; Μήπως να το ξανασκεφτούμε;

Αναρωτηθήκατε ποτέ, γιατί οι επτά στους δέκα γάμους καταλήγουν σε διαζύγιο; Ας το πάρουμε λίγο από την αρχή. Ερωτευόμαστε έναν άνθρωπο ο οποίος κάνει την καρδιά μας να χτυπάει σε πρωτόγνωρους ρυθμούς, χρωματίζοντας τον κόσμο μας και δείχνοντάς μας πόσο όμορφος είναι. Πιστεύουμε πως αν τον χάσουμε, όλα θα γίνουν άχρωμα και μουντά. Έτσι, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι θέλουμε να μοιραστούμε μαζί του όλη μας τη ζωή και αποφασίζουμε να ανεβούμε τα σκαλιά της εκκλησίας για να δώσουμε υπόσχεση αιώνιας αγάπης, ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Οι πρώτοι μήνες, περνάνε γεμάτες από έρωτα… Ο πρώτος χρόνος, αποχαιρετά τον έρωτα και υποδέχεται την αγάπη… αγάπη… πόσο όμορφα κυματίζει αυτή η λέξη όταν βγαίνει από τα χείλη που ποθείς. Ας δούμε όμως ρεαλιστικά τις φθορές που φέρνει η καθημερινότητα. Ο χρόνος που αφιερώναμε κάποτε στη σχέση μας αρχίζει να πολιορκείτε από διάφορους παράγοντες, όπως π.χ. η δουλειά και τότε ξεκινάνε τα προβλήματα. Οι πρώτες δυσκολίες, αρχίζουν να εμφανίζουν ρωγμές. Η εμπιστοσύνη κλονίζεται. Ρίχνουμε ευθύνες ο ένας στον άλλον και ξεσπάμε σ’ αυτόν που αγαπήσαμε σαν να είναι ο σάκος του μποξ. Του ζητάμε ν’ αλλάξει και να πάψει να είναι ο εαυτός του, ενώ υποτίθεται ότι τον αγαπήσαμε ακριβώς γι’ αυτό που είναι. Τον θεωρούμε πλέον εχθρό, επειδή δε συμβαδίζει με τα δικά μας θέλω. Ελπίζουμε πως αν κλείσουμε τα μάτια μας, το πρόβλημα θα εξαφανιστεί και όταν αυτό δε γίνεται, καταλήγουμε στη λέξη ¨διαζύγιο¨ που ακούγεται ανακουφιστική στα αφτιά μας. Δε θα αναφερθούμε στις παράπλευρες απώλειες που αφήνουμε στο πέρασμά μας, που μπορεί να είναι παιδιά, γονείς κτλ. Γιατί παρηγορούμε τον εαυτό μας ότι βρεθήκαμε σε μονόδρομο. Με την πρώτη δυσκολία τα παρατάμε και διαγράφουμε όλα όσα μας ένωσαν εξ αρχής. Νομίζουμε πως πήραμε τη σωστή απόφαση, όμως στην πραγματικότητα φερθήκαμε δειλά. Ναι δειλά. Γιατί φοβηθήκαμε να κοιτάξουμε τα προβλήματά μας κατάματα. Να ψάξουμε και να βρούμε τα λάθη μας, τα λάθη του και να τα αντιμετωπίσουμε. Να παλέψουμε με τη φθορά και να στοκάρουμε τις ρωγμές που μας δημιούργησε. Γιατί αν είχε γεννηθεί κάποτε η αγάπη, τότε σίγουρα υπάρχει ακόμα, απλά θα χρειαστεί να την ξεσκονίσουμε για να την δούμε. Αν μπούμε στη διαδικασία να θυμηθούμε τα πρώτα συναισθήματα που μας έκανε να νιώσουμε… να θυμηθούμε όλα όσα αγαπήσαμε στον άνθρωπό μας… τότε αυτά θα ξαναζωντανέψουνε και έτσι ίσως δοθεί η ευκαιρία στην αγάπη, να παλέψει σ’ αυτή τη μάχη. Θα υπάρξουν βέβαια πολλές μάχες κατά τη διάρκεια της κοινής ζωής, όμως όλες είναι αντιμετωπίσιμες… αρκεί να το θέλουμε…