“Νηστεύεις;;; Καν΄το τουλάχιστον σωστά..”, γράφει η Καλλιόπη Γιακουμή

Είναι λοιπόν κάποιοι θεοφοβούμενοι, της μετανοίας και της προσευχής δήθεν.. που στο ένα χέρι κρατάνε το κομποσκοίνι και στο άλλο το φτυάρι. Δεν κοιτάνε την καμπούρα τους, γιατί ως εκ θαύματος είναι αόρατη στα μάτια τους, μα κουτσομπολεύουν τι έκανε στο σπίτι της η γειτόνισσα, η φίλη, που την αποκαλούν καρδιακή, ο άντρας της συναδέλφου τους.. Και από την άλλη είναι όλοι εκείνοι, που δηλώνοντας άθεοι και κοροϊδεύουν όποιον πιστεύει και προσεύχεται και κράζουν όποιον νηστεύει λες και τους ζήτησε κάνεις την άποψη τους…λες και η λογική είναι δικό τους χάρισμα και απουσιάζει από όλους τους άλλους..

Η πίστη του καθενός είναι προσωπική υπόθεση.  Κάθε άνθρωπος έχει τους λόγους του για την όποια σχετική επιλογή κάνει. Και αυτοί βρίσκονται μόνο μέσα του και δεν μπορεί κανένας να τον μεμφθεί ή να τον κατηγορήσει για αυτό.. Ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει όπου θέλει.. αν αυτό του δίνει κίνητρο για να προσπαθεί, ελπίδα για να προσμένει ή δύναμη για να τον στηρίζει στη ζωή.  Κάθε άνθρωπος, όσο σκληρός και δυνατός και αν θέλει να φαίνεται, έχει ανάγκη κάπου να στηρίζεται, κάπου να ακουμπά για να ξαποσταίνει, να ξελαφρώνει..  Άλλοι το λένε “Θεό”, άλλοι “οικογένεια”, άλλοι “φίλοι”, άλλοι δουλεία και κάποιοι…”ψυχαναλυτή”… Όλοι μας από κάπου αντλούμε δύναμη και αλίμονο αν έκραζε ο ένας τον άλλον για το αυτονόητο..Γιατί μπορεί κάποιοι να κοροϊδεύουν τον ανθρώπινο φόβο, που οδηγεί σε μια πιο βαθιά αναζήτηση και στην πεποίθηση πως υπάρχει κάτι πέρα από μας, μια υπέρτατη δύναμη που μπορεί να μας βοηθήσει στα δύσκολα, κανένας όμως δεν μπορεί να σταθεί υποτιμητικά απέναντι σε αυτόν…

Κι όμως συμβαίνει..Άνθρωποι βαθιά θρησκευόμενοι που νηστεύουν, μα τρέφονται με κακίες, που ορκίζονται στα θεία ενώ μοιράζουν απλόχερα τα ψέματα ολούθε. Ακούω “ανθρώπους” να τραγουδούν τροπάρια τις Κυριακές στις εκκλησιές και μετά να ψάλλουν τα εξ αμάξης για τον διπλανό τους… “Ανθρώπους” που δηλώνουν ελεήμονες, ενώ φθονούν τον φίλο τους, που ανέβηκε επαγγελματικά και είναι καλύτερα οικονομικά, που ξεχνούν τα “δι΄ ευχών” και κράζουν την αμαρτωλή που χώρισε για να ξαναπαντρευτεί και την κόρη της απέναντί, που πάλι “άλλος” την έφερε σπίτι χθες βράδυ ή τον γιο του ξαδέλφου τους, που είναι μπλεγμένος με τα ναρκωτικό ή είναι ομοφυλόφιλος..

Βλέπω “ανθρώπους” να σκύβουν και να κάνουν μετάνοιες, να φιλούν ευλαβικά το χέρι του ιερέα…ενώ το δικό τους το έχουν πάντα απλωμένο και δέρνουν τα παιδιά ή τις γυναίκες τους.. Που εξομολογούνται…ενώ δεν ξέρουν τι θα πει “συγγνώμη”, γιατί πιστεύουν πως μόνο εκείνοι είναι οι εκλεκτοί και οι αλάνθαστοι..και πως έχουν πάντα δίκιο, αφού είναι στο δρόμο του θεού..

Τι νόημα έχει λοιπόν να νηστεύεις το κρέας το λάδι ή το τυρί, αν δεν νηστεύεις το μίσος, τη κακία και το ψέμα;

Η ψυχή σου, δεν θα εξαγνιστεί και δεν θα πας στον παράδεισο επειδή έφαγες χοιρινή μπριζόλα…Δεν θα καθαρίσει επειδή πας εκκλησία κάθε Κυριακή, με διαφορετικό φόρεμα και πάντα χτενισμένη.. ενώ εσύ είσαι πιο στολισμένη ακόμα και από τον ίδιο τον επιτάφιο. Δεν καθαρίζει επειδή Δευτέρες-Τετάρτες-Παρασκευές και την μεγαλοβδομάδα δεν τρως κρέας και δεν κάνεις σεξ.. Επειδή κλείνεις το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο το μεγάλο Σάββατο ή ακούς τον εκκλησιασμό στην Μητρόπολη τις Κυριακές στην τηλεόραση, αντί τις κουτσομπολίστικες εκπομπές. Δεν καθαρίζει επειδή είπες “Θεέ μου έχε όλο τον κόσμο καλά”, ενώ έχεις τον λάκκο στον διπλανό σου ανοιχτό…

Όχι δεν αρκούν αυτά και οι μέρες της νηστείας για να εξιλεωθείς για τα λάθη σου, για να σου συγχωρεθούν οι αμαρτίες και να καθαρίσεις…

Η κάθαρση γίνεται κάθε μέρα, κάθε ώρα και στιγμή…και αντί για σαπούνι και νερό, χρησιμοποιείς αγάπη, σεβασμό, συμπόνοια, εκτίμηση, συγχώρεση..για τον διπλανό σου..

Με ένα “φιλενάδα…  πάρε αυτά, για να ψωνίσεις στα παιδιά σου ..και μου τα δίνεις όποτε έχεις..” στην κολλητή σου που περνάει ζόρια.. Με ένα “πήγαινε να ξεκουραστείς, θα είμαι εγώ εδώ..». Με μια “συγγνώμη για όσα έκανα.. φταίω..δεν είμαι Θεός, είμαι άνθρωπος..” 

Γιατί εκεί είναι το θέμα…κάνουμε ότι μπορούμε για να φαινόμαστε “λουστραρισμένοι”, τέλειοι, μικροί θεοί, μα δεν καταλαβαινουμε πως μέσα από αυτήν μας την προσπάθεια… γινόμαστε διάβολοι…

Επιμέλεια και σύνταξη Καλλιόπη Γιακουμή

Ονομάζομαι Καλλιόπη Γιακουμή γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ρόδο. Είμαι παντρεμένη και έχω τρεις γιους. Ζω στην Κοζάνη με την οικογένειά μου. Λατρεύω τα βιβλία και ό,τι έχει σχέση με αυτά. Η αγάπη μου αυτή με έσπρωξε στο να δημιουργήσω τη βιβλιοφιλική ομάδα και το site «Βιβλίων Ορίζοντες».

Παρ’ όλο που η επαφή μου με το βιβλίο, τους φίλους του και με συγγραφείς είναι καθημερινή, η αγάπη αυτή όλο και μεγαλώνει και με πλημμυρίζει.