“Στην πΈνα”: "Η άσεμνη φύση αυτού του κόσμου" γράφει η Κλειώ Ιερωνυμάκη

Στην πΈνα”

“Η άσεμνη φύση αυτού του κόσμου”

Γράφει η Κλειώ Ιερωνυμάκη

***

“Η άσεμνη φύση αυτού του κόσμου”

Νεκρά τα πέταλα

 που είν’ μπλεγμένα στα μαλλιά σου

αντανακλούν με λύσσα

 τη βουή του φθινοπώρου. 

Τι ’ταν αυτό που τα ’ριξε απ’ τα κλαδιά σου;

Η δίνη του αέρα ή το χέρι του διαβόλου;

Ακούω τραγούδι μα ακούγεται σαν κούφιο

μπλέκεται με το θρόισμα των φύλλων στον βοριά

κάθε που κοιτάω το Θεό, σιωπώ πικρά 

ανίκανος να μαρτυρήσω την ανημποριά 

τώρα μιλώ μα ποτέ δεν θ’ ακουστεί χροιά

 σαν βότσαλο καρφώνεται βαθιά μες στην καρδιά.

Το αγιόκλημα αφημένο στο χορτάρι

σκορπά ευωδία σαν σπαράζει η ψυχή

ποιος ξέρει άραγε τι αναζητούσε 

ή δεν είχει καν τις ρίζες του εκεί;

Οι στάλες της βροχής ουρλιάζουν τραγωδία.

Βρέξε, δεν έχει παράδεισο στη γη.

Άσεμνη η φύση αυτού του κόσμου

συγχώρα τον τον άδολο 

πρέπει κάπως να τραφεί 

ό,τι περισσεύει λίγο πάνω από το χώμα

αθώα, ο φτωχός, προς βρώσιν θα το δει.

Κρύψου, λοιπόν, με τα πουλιά όσο είν’ ώρα.

Τα παιδιά γυμνά ματώνουν τους τοίχους,

για χρώμα έχουν φωτιά,

για λάθος τη φοβέρα,

σαν μνημόσυνο μου φάνηκε η μέρα

όταν ξημέρωσε και ήταν Κυριακή.

Μαύρα σημάδια πάνω σε τοίχο

σκαμμένα θαρρείς με σουγιά 

ακόμα στάζει μέχρι κάτω αίμα 

αν παρατηρήσεις βγαίνει απ’ τη ματιά.

Γιάνε τα μάτια και προσευχή σου

το λευκό περιστέρι είναι κει ψηλά.

Γυρνά σκυμμένος ο καιρός να μας κολάσει 

η χειμωνιά νικάει όσα οι θύμησες κρατήσαν.

Καλπάζει ο βοριάς γερά κλαδιά για να ξεσκίσει

τα φύλλα που μάταια χορεύαν και σαπίσαν. 

Μα η μελωδία μέσα μας ποτέ δεν θα σιγήσει…

Το παραπάνω ποίημα δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο τεύχος 212 του περιοδικού της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών “Λογοτεχνική Δημιουργία”.

Ένα απόγευμα χάζευα στο Ίντερνετ, ώσπου το μάτι μου έπεσε σε ένα άρθρο με μία πολύ γνώριμη φωτογραφία. Το κλικ έγινε, το άρθρο διαβάστηκε, αλλά η φωτογραφία πια είχε αλλάξει.

Όλοι θα θυμόσαστε την όμορφη μπλε ζακέτα που φορούσε ο τότε αγνοούμενος Βαγγέλης Γιακουμάκης. Για τις σαράντα μέρες, που όλοι είχαμε τον νου μας, μήπως τον δούμε κάπου, το φούτερ αυτό σχεδόν ταυτίστηκε με την εικόνα του.

Πάντοτε, ίσως αφελώς, πίστευα ότι οι αγνοούμενοι δεν βρίσκονται με τα ρούχα που φορούν στο alert. Όμως να, εκεί, στη μέσα φωτογραφία του άρθρου, έβλεπα αυτήν την ίδια ζακέτα να αγκαλιάζει όπως πάντα το σώμα που τη φορούσε, χωρίς πια να μπορεί να το ζεστάνει.

Με λύπησε βαθιά αυτή η φωτογραφία ή μάλλον για να εκφραστώ καλύτερα αυτό που απεικόνιζε και κατ’ επέκταση, στο μυαλό μου, συμβόλιζε.

Μέσα σε μερικές ώρες είχε γραφτεί η “Άσεμνη φύση αυτού του κόσμου”, το βάρος μέσα μου κάπως αλάφρυνε, μα έμεινε χαραγμένο στις γραμμές.

Αυτό το παιδί, ο άγνωστος συντοπίτης μας, έγινε σύμβολο ενάντια στο bullying και έδωσε βήμα στους αδύναμους αυτής της κοινωνίας. Μην σιωπάτε! Το άδικο και το λάθος δεν πρέπει να το υπομένουμε.

Να μιλάτε με φωνή χιλίων και δυο χιλιάδων αν χρειαστεί, για να ακουστείτε στα πέρατα.

Αν έστω ένας είχε κάνει την αρχή κάποτε, τα πράγματα για τους Βαγγέληδες του κόσμου, να ήταν διαφορετικά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ: Κλειώ Ιερωνυμάκη

.…………………..

Γίνετε μέλος της ομάδας μας “Βιβλίων Ορίζοντες” στο facebook πατώντας το παρακάτω σύνδεσμο

Βιβλίων Ορίζοντες