“Πέτρα που δεν κυλάει, χορταριάζει..” γράφει η Καλλιόπη Γιακουμή

Όλοι μας έχουμε περάσει άσχημες μέρες, πρωινά γεμάτα άγχος κι αμφιβολία, αξημέρωτες νύχτες…Ξέρω…

Να ξυπνάς και να αναρωτιέσαι πως τα έχεις κάνει έτσι…Μα είσαι άνθρωπος… !!

Σίγουρα σε κάποια φάση της ζωής σου θα έχει τύχει να πνίξεις το θυμό σου, να χαμογελάς ευγενικά σε αγενείς ανθρώπους, να μην λες δυνατά αυτό που σκέφτεσαι, να κρύβεις την αλήθεια, να ζεις μέσα σε τοξικές σχέσεις, να κάνεις μια δουλειά που μισείς και να ζεις περιμένοντας να νιώσεις έτοιμος, μέχρι να έρθει η ώρα που θα κάνεις την επανάσταση σου και θα τα γκρεμίσεις όλα..Ξέρω…
Είναι ύπουλο πράγμα η δύναμη της συνήθειας… Σαν παρασιτικό ζωύφιο ζει πάνω σου και σου ρουφά κάθε σταγόνα ψυχικής δύναμης και ενέργειας, κάθε πρόθεση για αλλαγή, την θέληση που πάει να γεννηθεί μέσα σου και νιώθοντας αδύναμος σταματάς… Ξέρω…

Κι όλα αυτά καταλήγουν στο να ζεις μια  “φο” ζωή, με φτιαχτά γέλια και τυπικές χαιρετούρες, κενά βράδια, μέρες που τις γεμίζει μόνο η δουλειά και  τα συναισθήματα να απουσιάζουν εσκεμμένα, γιατί η παρουσία τους θα κάνει ακόμα πιο καταστροφικά τα παραπάνω..Χιλιάδες δικαιολογίες για τις αναβολές που δίνεις, απεριόριστο όμως το χρονικό περιθώριο που σου χαρίζεις για να ξεκινήσεις τις αλλαγές που ποθείς. Χρειάζεσαι χρόνο, λες, πολύ χρόνο..για να βάλεις τις σκέψεις και τις προτεραιότητες σου σε μια σειρά, τις ανάγκες και τα θέλω σου σε πρώτο πλάνο..Ξέρω..
Όμως ο άνθρωπος εξελίσσεται από την μέρα της δημιουργίας του συνεχώς, με κίνητρο την περιέργεια του ανακαλύπτει, νιώθοντας ανησυχία μαθαίνει, με τα συναισθήματα κατανοεί, με το ένστικτο επιβιώνει. Αν ακολουθούσε πεπατημένες οδούς, δεν θα έφθανε ως εδώ..και δεν έφθασε ως εδώ για να πληρώνει λογαριασμούς και αμαρτίες, υποχρεώσεις και ηθικούς συμβιβασμούς.. 
Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να αλλάζει, να βελτιώνεται, να προσαρμόζεται, να δημιουργεί, να προσφέρει, να νιώθει, να αγαπά και να αγαπιέται..Και όλα αυτά επειδή είναι νοήμων ον, τα ξέρει..μα απορίας άξιο είναι, το γιατί δεν κάνει κάτι, μα περιμένει όλα αυτά, απλά να του συμβούν. “Δεν ήρθε ακόμα η ώρα..” είναι η δικαιολογία που προτάσσουμε σε κάθε ευκαιρία. Και η σωστή ώρα δεν έρχεται πότε ή όταν έρχεται, την αφήνουμε απλά να προσπερνά.. Ξέρω…
Είμαστε περίεργα όντα οι άνθρωποι, κυκλοθυμικά, ευθυνόφοβα, αναβλητικά, κάποιες φόρες και τεμπέλικα, νωθρά, βολεμένα στους αναπαυτικούς καναπέδες μας, απλά περιμένουμε να συμβεί το θαύμα, να έρθει μόνη της η αλλαγή, το διαφορετικό που θα φέρει την ποιότητα στην ζωή μας.  Περιμένουμε τις Κυριακές και τις γιορτές για να φάμε σε ένα οικογενειακό τραπέζι, τον άλλον να πάρει πρώτος τηλέφωνο, το Σάββατο για να βγούμε έξω, τα Χριστούγεννα για να φάμε κουραμπιέδες, τις Δευτέρες και τα καλοκαίρια για να αρχίσουμε δίαιτα και τις γιορτές για να ξαναπάρουμε τα κιλά που χάσαμε. Περιμένουμε να μας πέσει το λαχείο για να φτιάξουν τα οικονομικά τους, νιώθουμε απελπισμένοι και μπλοκαρισμένοι να βρούμε λύσεις για να ανακάμψουμε, έχουμε όμως αρκετό “μυαλό”  και χρόνο για να παρατηρούμε τους γύρω μας και να τους φθονούμε που τα καταφέρνουν ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, να αναρωτιόμαστε τι έκαναν και πέτυχαν, μα μέχρι εκεί.. Ξέρω…
Περιμένουμε λοιπόν, με μεγάλη υπομονή τα πάντα, μα πάντα γκρινιάζοντας, ενοχλημένοι που δεν έρχονται νωρίτερα..και καθόλου δεν μας ενοχλεί η δική μας αδράνεια, αδιαφορία, αναβλητικότητα..Αρνιόμαστε πεισματικά και εσκεμμένα να δούμε την δική μας ευθύνη για αυτήν την αναμονή και δεν καταλαβαίνουμε πως όλη αυτή η πολυτέλεια που δίνουμε στον εαυτό μας να υπεραναλύει την εκάστοτε κατάσταση, μόνο κακό μας κάνει μα είναι βόλεμα και δύσκολο πολύ να ξεκολλήσουμε από ότι μας βολεύει.. Ξέρω..

Χάσαμε τον αυθορμητισμό μας για κάθε τι, ακόμα και για τις σκέψεις μας και χάσαμε μαζί και όλα εκείνα τα μικρά και όμορφα, που μπορεί να μας χαρίσει μια στιγμή αυθορμητισμού και τρέλας και που εμπεριέχονται στην κάθε μέρα που σαν δώρο η ζωή μας προσφέρει. Υποψιαζόμαστε, ανησυχούμε και αμφιβάλλουμε διαρκώς για ότι μας συμβαίνει. Βλέπουμε παντού εχθρούς και σκοπιμότητες, φτιάχνουμε σενάρια συνωμοσίας, ξετρυπώνουμε ουτοπικά σχεδία εις βάρος μας. Χαρακτηρίζουμε ανθρώπους εύκολα, ακόμα και χωρίς να τους γνωρίζουμε προσωπικά, γιατί απλά εμείς είμαστε πιο έξυπνοι και τα καταλαβαίνουμε, τα ξέρουμε, τα προβλέπουμε όλα, ενώ αυτό που στην πραγματικότητα είμαστε είναι, πως είμαστε τοξικοί για μας τους ίδιους. Και για όλα αυτά, είναι προτιμότερο να μην κάνουμε τίποτα και απλά να περιμένουμε και να μην νιώθουμε έτοιμοι για την αλλαγή ποτέ ή έστω, όχι ακόμα…Ξέρω..
Αγαπάμε τα παραμύθια τόσο πολύ που παραμυθιαζόμαστε ακόμα και οι ίδιοι, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή, βολεμένοι πίσω από αιώνια “δεν είναι ώρα ακόμα” και “δεν είμαι έτοιμος”. Για όλα ήμαστε έτοιμοι οι άνθρωποι. Έχουμε τεράστια αποθέματα εσωτερικής δυνάμεις και αντοχές για το μόνο που δεν ήμαστε έτοιμοι, είναι για να αντιμετωπίσουμε τον φόβο της αποτυχίας, γιατί και μόνο στην σκέψη αυτή, το στομάχι σφίγγεται..Ξέρω..

Μα υπάρχουν και χιλιάδες παραδείγματα γύρω μας που απλά τα προσπερνάμε. Κοιτάμε χωρίς να βλέπουμε. Υπάρχουν άνθρωποι που τολμούν και τα καταφέρνουν. Που δεν περιμένουν, ξεκινούν. Που δεν σκέφτονται, πράττουν. Άνθρωποι που άλλο σπούδασαν και αλλού έκαναν τεράστια επιτυχία, άνθρωποι που ερωτεύτηκαν και είναι μαζί γιατί τόλμησαν να εκφράσουν τα συναισθήματα τους, άνθρωποι που έκαναν στόχο το όνειρο και το κυνήγησαν, το πέτυχαν, δεν ήταν μόνο όνειρο θερινής νυχτός. Άνθρωποι που τόλμησαν να κάνουν λάθη και τώρα το απολαμβάνουν εξαργυρώνοντας την εμπειρία που απόκτησαν. Άνθρωποι που ξέρουν πως δεν θα είμαστε εδώ για πάντα και πως η ζωή μας προσπερνά σαν γάργαρο ποτάμι και τα ποτάμια δεν γυρνούν πίσω. Για αυτό τολμούν τώρα, αξιοποιώντας την κάθε ευκαιρία, την κάθε στιγμή. Η ζωή δεν τους προσπερνά ποτέ γιατί φροντίζουν να είναι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά..Αυτοί οι άνθρωποι είναι φωτεινά παραδείγματα και εγώ τους ζηλεύω..

Αν δεν θέλουμε λοιπόν, να ξυπνήσουμε μια μέρα συνειδητοποιώντας πως είναι αργά για όλα, πρέπει τώρα να αποφασίσουμε και αναλάβουμε δράση. Να περάσουμε από το “αν” στο “να..”. να μην φοβόμαστε την αλλαγή, να την τολμούμε. Καλύτερα να μετανιώσουμε για κάτι που κάναμε πάρα για κάτι που δεν κάναμε πότε. Μην αφήσεις τον εαυτό σου να μετανιώσει που δεν άρπαξε ευκαιρίες, που δε φώναξε “φθάνει πια”, που δεν είπε εκείνα τα “σ αγαπώ ακόμα” που κρατούσε μέσα του, εκείνα τα “συγνώμη” που ποτέ δεν ειπώθηκαν γιατί από εγωισμό, από δειλία, από φόβο, δεν έγιναν απόφαση ποτέ …
Κάνε την δική σου επανάσταση. Απαλλάξου από κάθε τι που σε βαραίνει και σε κρατά από συνήθεια προσκολλημένο σε δουλειές που δεν αντέχεις, σε σχέσεις που ασφυκτιάς, φύγε μακριά από ότι σε πνίγει..!!! Μπορεί να είναι δύσκολο, να βρεθείς στο μηδέν, να χάσεις το βόλεμα σου, μα μη κάνεις πίσω. Κι όλα θα πάρουν το δρόμο τους γιατί… η τύχη αγαπάει τους τολμηρούς. Όλα θα τα καλύψει η αίσθηση της πληρότητας και της ικανοποίησης πως έκανες αυτό που ήθελες, τόλμησες, δεν άφησες την ζωή σου να γίνει βούρκος, τάραξες τα νερά και αυτό είναι αρκετό για να κοιτάς τον εαυτό σου το πρωί στον καθρέφτη, χωρίς να τον λυπάσαι, χωρίς να τον κατηγορείς.. μα θα του κλείνεις το μάτι συνωμοτικά και θα του χαμογελάς..
Κι αν όλα αυτά σου μοιάζουν δύσκολα και ακατόρθωτα και τα φοβάσαι.. δεν πειράζει, ξέρεις γιατί..;; Γιατί είναι ακόμα πιο δύσκολα και ακατόρθωτα αν περιμένεις αιωνίως την κατάλληλη ευκαιρία, αν αφήσεις τον φόβο να ορίσει την πορεία σου, γιατί είναι ακόμα πιο τρομακτικό το να μην κάνεις απολύτως τίποτα..  και γιατί πρέπει επιτέλους να χωνέψεις πως καμιά φορά, το να περιμένεις την κατάλληλη στιγμή για τα πάντα, ίσως σημαίνει πως μπορεί να χρειαστεί να περιμένεις για πάντα… Προτίμησε λοιπόν να ζήσεις τολμώντας την αλλαγή, παρά  να περιμένεις το θαύμα που θα σε επαναφέρει στην ζωή..

“Πέτρα που δεν κυλάει, χορταριάζει..”

Κατάλαβε, επιτέλους, πως καμιά εγγύηση δεν θα σου εξασφαλίζει πως τα αύριο θα είναι καλύτερα από τα σήμερα. Λένε πως το αύριο είναι μια ακάλυπτη επιταγή στα χέρια μας, το σήμερα είναι η επιταγή που σε φτάνει στο ταμείο, η επιταγή που εξαργυρώνεις. Ε, λοιπόν εξαργύρωσε την και ξόδεψε την όλη..Αν κάτι χρειάζεται η ανθρωπότητα σήμερα είναι αλλαγές, ας ξεκινήσουμε με αυτές τις μικρές λοιπόν και πρώτα από μας.  Γιατί δεν υπάρχει μαύρο ή άσπρο στην ζωή μας, όπως δεν υπάρχει και στα χρώματα..Το άσπρο και το μαύρο είναι η απουσία χρωμάτων από έναν καμβά… και εσύ θες τον καμβά της ζωή σου πολύχρωμο, γεμάτο χρώματα…

Ξέρω..και εγώ έτσι τον θέλω!!

Πάρε τα πινέλα σου και ξεκινά..ακόμα και μουτζουρώνοντας..

Δεμένη – Νατάσσα Μποφίλιου Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

Ένα άρθρο της Καλλιόπης Γιακουμή

Ονομάζομαι Καλλιόπη Γιακουμή γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ρόδο. Είμαι παντρεμένη και έχω τρεις γιους. Ζω στην Κοζάνη με την οικογένειά μου. Λατρεύω τα βιβλία και ό,τι έχει σχέση με αυτά. Η αγάπη μου αυτή με έσπρωξε στο να δημιουργήσω τη βιβλιοφιλική ομάδα και το site «Βιβλίων Ορίζοντες». Παρ’ όλο που η επαφή μου με το βιβλίο, τους φίλους του και με συγγραφείς είναι καθημερινή, η αγάπη αυτή όλο και μεγαλώνει και με πλημμυρίζει.

Please follow and like us:

678

124

20