Είναι αυτοί που σε αγκαλιάζουν, δίχως καν να σε αγγίξουν και γνωρίζουν καλά πως αυτό έχεις πραγματικά ανάγκη. Μια κατανόηση αθώα μικρού παιδιού, σχεδόν πρακτική και μιαν αντίληψη ενήλικα που έχει φάει τη ζωή με το κουτάλι και σχεδόν ειρωνικά σου γνέφει «Είσαι μικρός… αν αυτά είναι ζόρια και που ‘σαι ακόμα!»… 

Είναι άνθρωποι κινητοποιητές, μοιάζουν να έχουν μαγικές δυνάμεις. Αρκεί μόνο μια τους λέξη για να σε βάλουν στην πρίζα και να δεις την πραγματικότητα λίγο αλλιώς, λίγο πιο σφαιρικά, λίγο πιο ουσιαστικά. 

Σε παρακινούν να κάνεις το επόμενο βήμα που τόσο φοβάσαι ίσως, ή και τρέμεις, αλλά πιστεύουν ισχυρά πως «Όσο φοβάσαι το φόβο, τόσο τον θρέφεις, άρα… πάνω του!»

Είναι άνθρωποι γροθιές. Είναι πάντα εκεί. Ίσως σας χωρίζουν χιλιόμετρα, ή χωρισμοί, ίσως έχουν φύγει απ’ τη ζωή, όμως οι άνθρωποι αυτοί είναι μέσα μας, αιώνιοι φύλακες άγγελοι και οι προσευχές τους ηχούν γλυκά και μας δίνουν δύναμη θεϊκή να συνεχίζουμε.

Οι άνθρωποι αυτοί, δίνουνε χώρο, δίνουνε χρόνο και συμπόνια. Απλόχερα. Όχι ότι στα χρωστάνε, αλλά ξέρουν καλά πως αυτά όλα είναι αγαθά προσωπικά και οδηγούν στα μονοπάτια μιας ψυχικής ηρεμίας που τόσο έχεις ανάγκη.

Σπάνε τα κουτιά, δεν τα επιδιώκουν. Γνωρίζουν από υπομονή, δε σε «μπουκώνουν» με αμφιβολίες για εκείνους, για εσένα, για όλα! Σε αλαφρώνουν και ο αέρας της αύρας τους, απαλά σου παίρνει μαλλιά και μυαλά και τότε αισθάνεσαι δυνατός και ελεύθερος, γιατί είσαι μαζί τους.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν απαιτούν, στηρίζουν. Βλέπουν «Αδιέξοδο» στο δρόμο και είναι συνεπιβάτες, δεν κατευθύνουν. Μπαίνουν στη θέση σου για να σε νιώσουν, όχι για να σε «σώσουν». Μόνο να σε αγαπήσουν μπορούν οι άνθρωποι άλλωστε…

Οι άνθρωποι αυτοί, δεν είναι θεοί, αλλά έχουν το θεό μέσα τους. Την ουσία, το ρομαντικό ρεαλισμό, τα πάθη και τις πληγές τους, τα ζόρια, την καθημερινότητά τους, τις πιέσεις και τα στραβά τους.

Είναι άνθρωποι απλοί και είναι οι άνθρωποί σου. Η δύναμή σου. 

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΦΑΙΗ ΔΕΛΗΓΙΩΡΓΗ  

πηγη enallaktikidrasi.