Η απαγωγή και αιχμαλωσία της Νatascha Kampusch..

Natasha Kampush… 

Η ιστορία της Natasha Kampusch συνέβη στην αυστριακή πρωτεύουσα Βιέννη, στη ευρύτερη περιοχή του Donaustadt.

Το κορίτσι γεννήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 1988 σε μια ευτυχισμένη και ολοκληρωμένη οικογένεια. Ζούσε με τον πατέρα της – Ludwig Koch, ιδιοκτήτη ενός μικρού αρτοποιείου και την μητέρα της – Brigitte Sirni. Ωστόσο, σύντομα, όταν η Νατάσα έγινε πέντε χρονών, οι γονείς της χωρίσαν.

 

Πριν από την απαγωγή της, η Natasha Kampusch ήταν ένα συνηθισμένο παιδί – πήγαινε σε ένα κανονικό δημοτικό σχολείο, μετά από μαθήματα παρακολούθησε στο νηπιαγωγείο “Alt Winn”. Ωστόσο, μετά την απαγωγή του κοριτσιού στον τύπο, συχνά άρχισαν να εμφανίζονται σημειώσεις σχετικά με το γεγονός ότι η παιδική ηλικία της Νατάσα δεν ήταν εντελώς αρμονική και φυσιολογική. Ορισμένα άτομα ισχυρίστηκαν πως ακόμη ότι η μητέρα του παιδιού, είχε εμπλακεί στην απαγωγή. Παρεμπιπτόντως, η αυστριακή αστυνομία εργάστηκε επίσης πάνω σε αυτή την εκδοχή, με την ίδια την Brigitte Sirni όμως να αντικρούει εντελώς αυτές τις δηλώσεις και κατηγορίες εναντίον της.

Η Νατάσα Καμπούχ στην βιογραφία της, θα γράψει αργότερα ότι η μητέρα της την αγάπησε, αλλά ήταν πολύ αυστηρή. Το κορίτσι δεν είχε σχεδόν κανέναν φίλο ως παιδί, γι ‘αυτό συχνά ένιωθε μοναξιά.

Νατάσα Καμπούσ: η αρχή ενός εφιάλτη

Οι γονείς της Νατάσα χώρισαν και ο πατέρας του πήγε να ζήσει στην Ουγγαρία. Την παραμονή της απαγωγής, το κορίτσι πέρασε τις χειμερινές διακοπές με τον πατέρα της. Στο σπίτι η Καμπούς προετοιμαζόταν για το σχολείο.

Η ιστορία της απαγωγής της Νατάσσα Καμπούς μοιάζει γενικά πολύ τυπική. Ένα 10χρονο κορίτσι – ένα κανονικό, ελαφρώς παχουλό παιδί – πηγαίνει στο σχολείο το πρωί. Ωστόσο, δεν επέστρεψα σπίτι το βράδυ. Αφού ανακάλυψε ότι η κόρη ήταν απούσα και στο σχολείο, η μητέρα αμέσως στράφηκε στην αστυνομία.

Σχεδόν αμέσως υπήρξε ένας μάρτυρας, ένα άλλο κορίτσι 12 ετών. Σύμφωνα με τη μαρτυρία της, η απαγωγή της Natasha Kampush πραγματοποιήθηκε στη μεσημέρι, ακριβώς στη μέση του δρόμου. Δύο άγνωστοι άντρες είπε, έριξαν το κορίτσι σε ένα φορτηγό λευκού χρώματος (αργότερα θα διαπιστωθεί ότι ο απαγωγέας ήταν ένας).

Η αστυνομία της Βιέννης άρχισε αμέσως να την αναζητά. Πείθοντας τον τύπο ότι το λευκό minivan είναι ο μόνος τρόπος να λυθεί το πρόβλημα, οι ντετέκτιβ άρχισαν να δουλεύουν ενεργά σε άλλες τις εκδοχές. Συγκεκριμένα, ο πατέρας του κοριτσιού και η σχέση του μαζί της, εξετάστηκαν χωριστά στην Ουγγαρία.

Παράλληλα, οι ομάδες αναζήτησης αναζήτησαν όλους τους ιδιοκτήτες των αυτοκίνητων που ταιριάζουν με την περιγραφή του μάρτυρα. Περιέργως, ένας από αυτούς ήταν ο ίδιος ο απαγωγέας ωστόσο αυτός  ισχυριζόταν ότι χρησιμοποιούσε το φορτηγό για τη μεταφορά δομικών υλικών και τις μέρες τις απαγωγής ήταν χαλασμένο, αυτή του η μαρτυρία δεν δημιούργησε καχυποψίες από την αστυνομία εναντίον του.

Γενικά, η ιστορία της Natasha Kampush είναι τραγικά  απίστευτη, αλλά με καλό τέλος. Μετά από όλα, το κορίτσι, αφού φυλακίστηκε από έναν μανιακό, ορκίστηκε στον εαυτό της ότι σίγουρα θα έβρισκε τρόπο να δραπετεύσει, φαίνεται να λέει η ίδια αργότερα.

Wolfgang Priklopil

Η ιστορία της Νατάσα Καμπούς είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτό το άτομο, τον Wolfgang Priklopil. Ο Wolfgang Priklopil γεννήθηκε το 1962 στη Βιέννη, σε μια συνηθισμένη οικογένεια.

Ο μελλοντικός απαγωγέας της Νατάσα Καμπούς σπούδασε και είχε γενικά μια καλή συμπεριφορά. Ωστόσο, ορισμένες ψυχικές αποκλίσεις στο παιδί άρχισαν να συμβαίνουν ήδη από την παιδική ηλικία. Ήταν ακοινώνητος, απέφευγε τις πολλές κοινωνικές επαφές (όπως έκανε και η Νατάσα Κάμπους) και  διάβαζε πολύ. Στα 13 του χρόνια, απέκτησε ένα κυνηγετικό όπλο και άρχισε να διασκεδάζει γυρνώντας στους δρόμους, σκοτώνοντας πουλιά και  αδέσποτα σκυλιά.

Μετά το σχολείο και το έτος εκπαίδευσης του στην τεχνική σχολή, ο Priklopil έπιασε δουλειά ως απλός εργαζόμενος στην εταιρεία “Siemens”. Ταυτόχρονα, οι συνάδελφοί του δεν παρατήρησαν ποτέ τίποτα παράξενο στην συμπεριφορά του. Αργότερα, άλλαξε θέσεις εργασίας και κατέληξε ως τεχνικός στο αυστριακό τηλεφωνικό δίκτυο. Εκεί εργάστηκε μέχρι το 1991.

Μετά τη αποκάλυψη αυτής της υπόθεσης ο φημισμένος αναλυτής προφίλ και ψυχολόγος Mainfred Krampl, αποκάλυψε ότι μόλις στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ο Priklopil, άρχισε μα σκέφτεται και να οργανώνει τα πάντα γύρω από την πρώτη του απόπειρα για απαγωγή.  Πρώτο θύμα του μανιακού ήταν  η Νατάσα Καμπούς. 

8 χρόνια στην αιχμαλωσία

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στα 10 της χρόνια η Natasha Kampusch, ήταν ένα αρκετά μορφωμένο και ευφυές παιδί. Όταν βρέθηκε μόνη μέσα minivan, συνειδητοποίησε αμέσως ότι είχε απαχθεί από έναν μανιακό. Ωστόσο, το κορίτσι δεν ούρλιαξε και δεν αντιστάθηκε. Θυμήθηκε μία από τις τηλεοπτικές εκπομπές για απαγωγές, όπου έλεγαν, ότι οι μανιακοί σκοτώνουν τα θύματα που τους αντιστέκονται.

Όπως θυμάται η Νατάσα, όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Από την αρχή έδωσε προσοχή στα μπλε μάτια του Priklopil που την τρόμαζαν και ήταν ήσυχη και υπάκουη ακόμα και όταν ο απαγωγέας της φερόταν πολύ άσχημα.

Το φορτηγό με το απαχθέν κορίτσι έτρεχε για περίπου μισή ώρα. Ο Wolfgang Priklopil την έφερε στο μικρό σπίτι του στο Strasshof an der Nordbahn, στην Κάτω Αυστρία.

 

Το μικρό δωμάτιο όπου ήταν το κορίτσι ήταν ένας στενός χώρος χωρίς παράθυρα. Αυτή ήταν η φυλακή της, σε αυτό το κελί/δωμάτιο θα ζούσε περίπου 8 χρόνια η Natasha Kampush. Το κελάρι στο οποίο έμεινε κλεισμένο το παιδί, όπως αποδεικνύεται αργότερα, ήταν ηχομονωμένο και η είσοδος σε αυτό  προσεκτικά συγκαλυμμένη από τον Priklopil.

Απομονωμένη στην φυλακή του το μικρό κορίτσι και συνειδητοποίησε  ότι ο πανικός δεν βοηθούσε και αποφάσισε να κάνει υπομονή περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία. Έπρεπε να ενεργήσει με λογική και με ήρεμο τρόπο. Προσπάθησε σκόπιμα να φανεί πιο χαζή από ό, τι πραγματικά την περνούσε ο Priklopil  και τον άφησε να πιστεύει ότι του παραδόθηκε οριστικά  και υποτάχθηκε σε κάθε μορφή εξουσίας που ασκούσε πάνω της, σε κάθε τομέα ο Priklopil. Αν αυτή την συμπεριφορά η Νατάσα την υιοθέτησε συνειδητά ή διαισθητικά δεν έχει ακόμα εξακριβωθεί. Ωστόσο, αυτή η συμπεριφορά είναι αλήθεια πως την βοήθησε πολύ και  ο απαγωγέας της γενικά αντιμετώπιζε το κορίτσι καλύτερα, σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και σαν να ήταν παιδί του.

Μέσα σε επτά χρόνια η Νατάσα Καμπούχ διαμόρφωσε το δωμάτιο- φυλακή, όσο καλύτερα μπορούσε μετά από δικαιώματα που της έδινε ο απαγωγέας της και μικρές χάρες που εκείνος τις έκανε, λόγω της καλής συμπεριφοράς που έδειχνε απέναντί του. Το δωμάτιο ήταν επιπλωμένο ως κοινό παιδικό δωμάτιο. Είχε ένα κρεβάτι, ράφια, μερικά ντουλάπια για ρούχα, τηλεόραση και ανεμιστήρα. Ο Wolfgang Priklopil έδωσε και δέουσα προσοχή στην εκπαίδευση του κοριτσιού, φέρνοντας της βιβλία, περιοδικά αλλά και ένα κασετοφωνάκι για να ακούει  κλασσική μουσική.

 

Το 2005 ο Priklopil επέτρεψε στην έφηβη πια Νατάσα, να περπατά στον κήπο κοντά στο σπίτι και την άφηνε να  ζει μαζί του και στους άλλους χώρους του σπιτιού. Ποτέ όμως δεν έπαψε να την κτυπά σχεδόν κάθε μέρα γα να εξασφαλίζει έτσι την υποταγή της, να της διαλύει την ψυχολογία και να της επιβάλλει έτσι την εξουσία του και την δύναμη που ασκούσε αυτή πάνω της. Σύμφωνα με την Natasha Kampusch, συνεχώς είχε πολλές μώλωπες και σημάδια στο σώμα της.

Η απόδραση…

Η Καμπούς πίστευε πάντα πως κάποτε θα  καταφέρει να δραπετεύσει. Επίσης, το κορίτσι είχε πολλές ιδέες για το πως θα σκοτώσει τον Priklopil. Ο απαγωγέας της μπορεί να είχε όλες τις πόρτες και τα παράθυρα του σπιτιού πολύ καλά αμπαρωμένα , όμως εκείνη ποτέ δεν έπαψε να πιστεύει πως κάποτε θα έκανε το λάθος που θα την βοηθούσε να αποδράσει και να επιστρέψει ξανά στην φυσιολογική της ζωή.

Παρ ‘όλα αυτά, η πολυπόθητη απελευθέρωση της Νατάσα άργησε πολύ! Πραγματοποιήθηκε τελικά στις 23 Αυγούστου 2006. Το κορίτσι ήταν στον κήπο όταν ο Priklopil κλήθηκε στο τηλέφωνο από έναν πελάτη που ενδιαφερόταν για την αγορά του αυτοκινήτου του. Τότε η Νατάσα άρπαξε την ευκαιρία και κατάφερε να ξεφύγει απαρατήρητη, πηδώντας πάνω από το φράχτη. Λίγα λεπτά αργότερα χτύπησε την πόρτα από ένα από τα γειτονικά σπίτια και κάλεσε την αστυνομία.

Όταν η κοπέλα έφτασε στο αστυνομικό τμήμα, ήταν χλωμή και εξαντλημένη, αλλά η υγεία της ήταν ικανοποιητική. Μια ουλή στο σώμα της, καθώς και η εξέταση DNA που της έκαναν, αποκάλυψαν την ταυτότητα της. Τότε η αστυνομία διαπίστωσε ότι αυτή ήταν η Natasha Kampusch, το κορίτσι που είχε απήχθη το 1998.

Στην παραπάνω φωτογραφία την βλέπουμε μετά τη διαφυγή της,  όταν η αστυνομία την κάλυψε με μια κουβέρτα, για να αποφύγουν τα μάτια του αδιάκριτου πλήθους αλλά και των δημοσιογράφων που είχαν μαζευτεί έξω από το τμήμα.  Η εικόνα του κοριτσιού σίγουρα θα γινόταν θέμα συζήτησης γιατί στα οκτώ χρόνια φυλάκισης της, η Natasha Kampush ψήλωσε μόνο 15 εκατοστά και κέρδισε μόνο 3 κιλά βάρος!

Αφού άκουσαν την μαρτυρία του κοριτσιού, η αστυνομία αμέσως προχώρησαν στην σύλληψη του Wolfgang Priklopil. Ωστόσο, δεν πρόλαβαν να την πραγματοποιήσουν. Όταν έφτασαν στα ίχνη του Priklopil, τον βρήκαν νεκρό. Είχε αυτοκτονήσει πέφτοντας στις γραμμές του τρένου, στον Βόρειο Σταθμό της Βιέννης. Πιθανολογείτε πως ο Priklopil είχε ήδη σκεφτεί αυτό το τέλος καθώς ήξερε ότι αργά ή γρήγορα θα τελείωνε αυτή η ιστορία.  Η Νατάσα κατέθεσε πως τον άκουσε πολλές φορές να λέει την φράση «ποτέ δεν θα με πιάσουν ζωντανό» 

Η ζωή μετά την απελευθέρωση

Η Νατάσα Καμπούς μετά την απελευθέρωση της από μια αιχμαλωσία οκτώ ετών έδωσε αρκετές συνεντεύξεις. Όλα τα χρήματα που αντλήθηκαν από αυτές τα έδωσε σε γυναίκες που τα είχαν ανάγκη στην Αφρική και το Μεξικό.

Μετά την επιτυχημένη απελευθέρωσή της, το κορίτσι άρχισε να συμμετέχει ενεργά σε φιλανθρωπικές δράσεις και τάχθηκε υπέρ του αγώνα για τα δικαιώματα των ζώων. Επίσης, μετέφερε 25 χιλιάδες ευρώ στο θύμα ενός άλλου μανιακού που πέρασε 24 χρόνια φυλακισμένο στο υπόγειο του. Το 2007, η Kampush δημιούργησε την προσωπική της ιστοσελίδα και το 2008 πραγματοποίησε ακόμη και δική της εκπομπή  στην τηλεόραση.

 

Είναι περίεργο ότι μετά το θάνατο του Priklopil, η Natasha αγόρασε το σπίτι του και τώρα πια ανήκει σε αυτήν.

Η Natasha Kampusch και το “σύνδρομο της Στοκχόλμης”

Στον τύπο, υπήρχαν πολλές υποθέσεις, ότι η Natasha Kampusch υποφέρει από το λεγόμενο σύνδρομο της Στοκχόλμης. Είναι γνωστό ότι ο θάνατος του Priklopil, παρά το γεγονός ότι ήταν ο ένοχος των ταλαιπωριών της, της προκάλεσε μεγάλη θλίψη, πήγε ακόμα και στην κηδεία του για να ανάψει ένα κερί στην μνήμη του. Επιπλέον, στα σχόλιά της για τον απαγωγέα της εντοπίζονται και κάποια που δείχνουν ευγνωμοσύνη και συμπάθεια. Ειδικότερα, η Νατάσα είπε κάποτε τα εξής: «Ήμουν σε θέση να αποφύγω πολλά επικίνδυνα πράγματα: δεν άρχισα χάρη σε αυτόν να καπνίζω, να πίνω, να ασχολούμαι με κακές επιρροές».

Επίσης, πολλοί άνθρωποι εικάζουν ότι η Νατάσα Καμπούς θα μπορούσε να είχε φύγει πολύ νωρίτερα, αλλά για κάποιους δικούς της λόγους, δεν το έκανε.

Νατάσα Καμπούς: 3096 μέρες φρίκης

Η Νατάσα Καμπούς κατηγορηματικά δεν δέχεται όλες αυτές τις εικασίες για το γεγονός ότι υποτίθεται ότι υποφέρει από το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Για να διαλύσει αυτόν τον μύθο, κυκλοφορεί αυτοβιογραφικό βιβλίο για την ιστορία της το 2010.

 

Το βιβλίο είναι γραμμένο με βάση το ημερολόγιο της Νατάσα Καμπούς. Οι εργασίες για τη δημιουργία του διήρκεσαν αρκετούς μήνες. Στο γράψιμο του βιβλίου την Natasha βοήθησαν οι δημοσιογράφοι Corinne Milborn και Heike Gronemeyer. Το βιβλίο, που κυκλοφόρησε με τίτλο “3096 ημέρες”, συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο των πιο εμπορικά επιτυχημένων έργων του έτους.

Η ιστορία της Natasha Kampusch παρουσιάζεται επίσης σε μια ταινία μεγάλου μήκους με τον ίδιο τίτλο. Η ταινία του γερμανικού σκηνοθέτη Sherri Horman κυκλοφόρησε το 2013.

Συμπερασματικά …

3096 ημέρες … Στο βιβλίο περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο η Νατάσα Καμπούς πέρασε αυτές τις 3096 μέρες, υπό καθεστώς αιχμαλωσίας, κοντά στον απαγωγέα της, τον μανιακό Wolfgang Priklopil. Την ίδια στιγμή το κορίτσι κατάφερε όχι μόνο να επιβιώσει αλλά και να μην σπάσει ηθικά. Μετά την απελευθέρωσή της, η Kampusch ανέλαβε φιλανθρωπικούς σκοπούς, βοηθώντας και άλλες γυναίκες που υπήρξαν θύματα βίας.