“Στην πΈνα”: “Σκοτάδι παντού” γράφει η Στέλλα Φραντζή

“Στην πΈνα”

“Σκοτάδι παντού”

Γράφει η Στέλλα Φραντζή

***

Έχει αρχίσει να ξυπνάει. Κουνάει πρώτα τα χέρια, μετά τα πόδια κι ύστερα ανοίγει σιγά- σιγά τα μάτια. Προσπαθεί να διακρίνει γύρω της γνώριμα αντικείμενα, μα είναι σκοτάδι. Ένα πυκνό, βαθύ σκοτάδι που σκεπάζει τα πάντα. Φοβάται. Ένας αβάσταχτος, ύπουλος φόβος τρυπώνει μέσα σε όλα της τα κύτταρα. Προσπαθεί να καταλάβει πού βρίσκεται. Απλώνει τα χέρια και ψηλαφά μια τραχιά επιφάνεια. Κάτι
υγρό και δύσοσμο έρχεται σ’ επαφή με το δέρμα της. Ακουμπά τα δάχτυλα στο στόμα. Η γεύση της μούχλας της φέρνει αηδία.

“Πού βρίσκομαι;”

Μια στιγμιαία λάμψη την κάνει να σηκώσει το κεφάλι.

“Μα, τι είναι αυτός ο φωτεινός κύκλος εκεί ψηλά;”

Καινούρια αστραπή. Αρχίζει να συνηθίζει λίγο το σκοτάδι. Τώρα μπορεί να δει κάπως καλύτερα. Περιστρέφει τη ματιά της. Γυρίζει γύρω από τον εαυτό της. Δεν υπάρχει αρκετός χώρος.

“Θεέ μου, ένα πηγάδι! Είμαι στον πάτο ενός πηγαδιού. Μα… πώς; Πώς βρέθηκα εδώ;”

Ο φόβος της μετατρέπεται τώρα σε πανικό. Κοιτάζει γύρω της έντρομη.

“Πρέπει να φύγω! Πρέπει να βγω από ‘δω μέσα! Δεν μπορεί, κάποιος τρόπος θα υπάρχει. Σκέψου… σκέψου…”

Ψηλαφά τα πέτρινα τοιχώματα ψάχνοντας για μια εσοχή, κάτι που να μπορέσει ν’ ακουμπήσει πάνω του, να σκαρφαλώσει. Τίποτα… Οι πέτρες είναι λείες, τόσο προσεκτικά τοποθετημένες η μια δίπλα στην άλλη, σαν να το’ φτιαξε ο καλύτερος χτίστης. Λες και υπήρχε κάποιο σχέδιο. Κάποιο σχέδιο σατανικό. Όποιος βρεθεί εδώ μέσα, να μην έχει τρόπο διαφυγής.

“Σκέψου… σκέψου…”

Αστραπή.

“Μμμ! Σημαδιακό όνειρο! Γαλάζια ρόμπα, ε; Λοιπόν, να μου το θυμηθείς, εσύ θα πάρεις ναυτικό!”

Σκύβει το κεφάλι, κρύβοντας ένα ειρωνικό χαμόγελο. Τι της ήρθε και το είπε; Εκείνη δεν πιστεύει στα όνειρα. Όμως, δεν θέλει να προσβάλλει την πελάτισσα. Χρόνια ράβεται στην αδελφή της η κυρία Βάσω. Κι εκείνη κάνει τα τελειώματα.

Εκείνη παραδίδει και τα ρούχα στις πλούσιες κυρίες. Ένα χαρτζιλίκι είναι πάντα ευπρόσδεκτο.

Αστραπή.

Λάμπει ολόκληρη, μέσα στο δαντελένιο νυφικό της. Η κυρία Βάσω της κλείνει το μάτι από μακριά. Σαν να την ακούει.

“Θυμάσαι, τι σου είχα πει;”

Είχε γελάσει ειρωνικά τότε. Ένα όνειρο είναι… Ναι, αλλά σημαδιακό… Και να, που τα λόγια της κυρίας Βάσως βγήκαν αληθινά. Ναυτικός! Καπετάνιος!

Αστραπή.

Κρυώνει. Είναι κρύα και σκληρά εδώ που βρίσκεται.

“Μανούλα, ξύπνησες; Μα…πώς βρέθηκες κάτω; Έπεσες;”

Μια φωνή γεμάτη έγνοια. Να προσπαθεί να καταλάβει.

“Όχι, εδώ μ’ έβαλε η Ελένη να κοιμηθώ.”

Ένα βλέμμα γεμάτο απορία την κοιτάζει.

“Χάμω; Και… ποια Ελένη;”

“Η αδελφή μου, η Ελένη. Εδώ μου είπε να κοιμηθώ”

Η απορία δίνει τη θέση της στη θλίψη.

“Μα, βρε μανούλα, η θεία η Ελένη έχει δέκα χρόνια που πέθανε!”

“Πέθανε η Ελένη; Όχι, δε μπορεί, είναι πολύ νέα. Δεν είναι ωραία αστεία αυτά. Ντροπή!”

Κάποιος τη σηκώνει και την ακουμπά πάνω σε κάτι μαλακό. Δυο απαλά χέρια τη σκεπάζουν τρυφερά κι αφήνουν ένα απαλό χάδι στα μαλλιά της. Νιώθει όμορφα και ζεστά. Γύρω της υπάρχει αγάπη. Την αισθάνεται. Δυο βουρκωμένα μάτια την κοιτάζουν, αλλά εκείνη δεν τα βλέπει.
Ανοίγει τα μάτια και κοιτάζει γύρω της. Ένας λαμπρός ήλιος φωτίζει τα λουλούδια που στολίζουν τη γαλάζια κουρτίνα. Απλώνει το χέρι και αγγίζει τη μαλακή κουβέρτα.