“Στην πΈνα”: "Για τις ανατολές μας ρε γαμώτο!", γράφει η Ρούλα Παπανικολάου

Στην πΈνα”

“Για τις ανατολές μας ρε γαμώτο!”

Γράφει η Ρούλα Παπανικολάου

***

Έξι τα χαράματα και αυτό το διαολεμένο ρολόι που έχω μέσα μου σημάνει δίχως έλεος τον ήχο αφύπνισης. Δεν κάνει σκόντο, δεν διαπραγματεύεται, αδιάλλακτο εντελώς! Σηκώνομαι άκεφα από το κρεβάτι ξέροντας πως άλλη μια μέρα θα κινηθεί αυστηρά κατά τα πρότυπα που κινείται ο τροχός του Ιξίωνα. Καρμποναρισμένα λεπτά, ώρες, μέρες, χρόνος…και πώς να τα αλλάξεις!

Η πρώτη προκαθορισμένη κίνηση. Να ρίξω βενζίνη (καφέ) στο σώμα μου για να το θέσω σε λειτουργία. Ο χώρος του σπιτιού μου για κάποιο λόγο, τούτο το αχάραγο πρωινό μοιάζει σαν στενό πλαίσιο, σαν μικροκαμωμένο ρούχο που εφαρμόζει ασφυκτικά στο σώμα μου στερώντας του την αναπνοή. Χρειάζομαι χώρο, ανοιχτό ορίζοντα. Με αυτό ως βασική μου ανάγκη επιλέγω να πιω τον καφέ μου στη βεράντα παρόλο που το κρύο, μου κουνάει προειδοποιητικά το δάχτυλο. Εισπνέω μια γερή δόση αέρα στέλνοντάς τη με σχεδόν επιτακτικό τρόπο σε κάθε μου κύτταρο θαρρείς και θέλω με αυτόν τον τρόπο, να δηλώσω ευθαρσώς ( δεν ξέρω καν πού) πως είμαι κομμάτι αυτού του κόσμου και δικαιωματικά αρπάζω όπως όπως ότι μου ανήκει. Αυτό που ακολουθεί είναι ένα θλιμμένο, σαρκαστικό χαμόγελο που βγαίνει αυθόρμητα ως αντίδραση απέναντι στην χωρίς αιτία επανάσταση που κήρυξα στο αυτονόητο. Αυτονόητο λέω και να σου!

Η λέξη μέσα στο κεφάλι μου, παίρνει μορφή. Ντύνεται με σάρκα και οστά σαν ίσο προς ίσο μου και ορθώνει το ανάστημα της έτοιμη για διαπραγματεύσεις και επανεκτιμήσεις. Μου ανασυστήνεται με άλλο όνομα, με άλλη ιδιότητα πια, μα δεν το δέχομαι. Αρπάζομαι γερά από τα ξέφτια της παλιάς της ιδιότητας, αρνούμενη να αποκοπώ από την αίσθηση της ασφάλειας που μου έδινε. Απαιτώ το «αυτονόητο», «το δεδομένο μου» να έχει την δύναμη και την αξία που είχε πάντα. Αποζητώ και πάλι εκείνη τη γερή και σταθερή βάση όπου εκεί πάνω πάταγα με σίγουρο βήμα και έδινα κίνηση σε στόχους όνειρα και σκοπούς. Ένας χρόνος… Πολύς μου φαίνεται για να πορεύεται κανείς παλεύοντας να χτίσει κάστρα στην άμμο.

Σαθρό έδαφος, αλυσοδεμένες ελπίδες και αποδυναμωμένα όνειρα. Και εκεί στα τάρταρα όπου στρογγυλοκάθισα πρωί πρωί έχοντας πείσει τον εαυτό μου πως η γη έχει σταματήσει να κινείται, το βλέμμα μου το απορροφούν οι πρώτες ακτίδες του ήλιου που ξεπροβάλλουν δειλά δειλά πάνω από την κορυφή του βουνού που στέκει απέναντί μου. Με μιας το σκοτάδι αποδυναμώνεται. Υπέροχα φωτεινά χρώματα διαπερνούν το απόλυτο μαύρο του ουρανού και το αποκαθηλώνουν από τον θρόνο του. Παρατηρώ τη φύση γύρω μου να μου αποκαλύπτει κάθε κρυφή γωνιά της και είναι σαν να τη βλέπω πρώτη φορά.

Εδώ, μπροστά στα μάτια μου, η αρχή αναγεννιέται αθόρυβα αλλά ταυτόχρονα τόσο εκκωφαντικά.

-«Είμαι το αυτονόητό σου» μου ψιθυρίζει μέσα από το πρωινό αεράκι και δεν ξέρω καν πώς να αντιδράσω σε τούτο τον αινιγματικό ψίθυρο.

Υποσυνείδητα επιλέγω να λειτουργήσω ως ένας ετερόφωτος οργανισμός κλέβοντας φώς από την δύναμη αυτής της υπέροχης ανατολής μπας και με αυτόν τον τρόπο αποκωδικοποιήσω τα μηνύματά της. Διαχέει με γαλήνη την λάμψη της σα σωτήριο φάρμακο μέσα μου ω του θαύματος, οι ελπίδες μου και η διάθεσή μου, σαν να παίρνουν χρώμα από τα χρώματά της. Μελετώ με ευλάβεια τις προθέσεις της αφήνοντάς τη να με συμπαρασύρει εξ ολοκλήρου στο κοινό μας παρόν. Το παρόν! Η λέξη κλειδί είναι αυτή που αποκρυπτογραφώ μέσα από αυτή την σιωπηλή μα τόσο ουσιαστική αλληλεπίδρασή μας! Αλήθεια, ποια χρονική στιγμή μέσα στην πορεία μας είναι πιο αυτονόητη και πιο δεδομένη πέρα από το τώρα;

«Ζήσε τη στιγμή» βροντοφωνάζουμε κάθε εκάστη και αργία αλλά ουσιαστικά το παρόν είναι η πιο αδικοχαμένη συμπαντική μας κλίμακα. Που θα μας βρείς συνήθως; Χωμένους κάπου εκεί πίσω στο παρελθόν να ανασκαλίζουμε λάθη και απωθημένα που δημιουργήσαμε σε ένα αδύναμο και ανασφαλές παρόν. Που θα μας βρείς ακόμα; Γραπωμένους σε ένα μέλλον (που δεν ξέρουμε αν θα υπάρχει καν) να προσπαθούμε να βουλώσουμε τρύπες του παρελθόντος. Και είναι αυτή εδώ η ανατολή σήμερα που εντελώς απρόσμενα μέσα από την λάμψη της μου κέρασε γενναιόδωρα το «τώρα μου». Μου έδειξε πως το αυτονόητο δεν είναι παρά εκείνα τα ψιλά γράμματα που κρύβουν το βασικό νόημα του συμβολαίου που υπογράψαμε κατά την είσοδό μας σε τούτη τη ζωή.

Η ποιότητα που δημιουργείς στο παρόν σου καθορίζει την ποιότητα της ζωής σου.

Εισπνέω μια δόση καθαρού πρωινού αέρα, με εντελώς άλλη διάθεση αυτή τη φορά! Ξαφνικά το μυαλό μου γεμίζει με ένα σωρό πράγματα που μπορώ να επενδύσω τη μέρα μου. Το πρώτο;

Να δώσω τίτλο στο άρθρο που ετοιμάζω για την « Πένα». ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΤΟΛΕΣ ΜΑΣ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ: Αργυρώ (Ρούλα) Παπανικολάου

.…………………..

Γίνετε μέλος της ομάδας μας “Βιβλίων Ορίζοντες” στο facebook πατώντας το παρακάτω σύνδεσμο

Βιβλίων Ορίζοντες